Tai chi zwaard
Eerste poging om tai chi zwaard te leren, mislukt
Het was voor mij een grote uitdaging om tai chi met zwaard te leren. In 1992 heb ik een ongeluk gehad en ben ik met mijn hoofd tegen een auto en tegen de stoep geslagen. Hierbij heb ik NAH (niet aangeboren hersenletsel) opgelopen. De eerste poging om tai chi met zwaard te leren strandde op pijn in mijn bovenrug. Ik liet daarom dit onderdeel van mijn opleiding taiji bij het Buqi-instituut rusten.
Gronden
Ik ging verder met het volgende onderdeel, de partnervorm. Van de partnervorm leerde ik wanneer en waar ik een beweging niet door mijn lichaam naar de grond liet gaan. In plaats daarvan verkrampte ik en ging op fysieke kracht verder. Dit laatste was en is volstrekt niet de bedoeling en geeft pijn. Deze ervaring gebruikte ik in mijn tai chi-beoefening en leerde steeds meer te bewegen vanuit veerkracht.
Dagelijks leven
Vanzelfsprekend ging ik dit ook in mijn dagelijks leven toepassen. Een voorbeeld:
met mijn fiets in de hand belde ik aan bij een vriendin om te zien of we samen een kop koffie zouden kunnen drinken. Ze was thuis en nodigde me uit. Ik deed iets onhandigs en viel met fiets en al in een spiralende beweging op de grond en veerde weer omhoog. Ik zag mijn vriendin kijken met ogen zo groot als schoteltjes. In haar praktijk als cesartherapeute had ze dit nog nooit gezien. Ze bracht verbaasd uit dat ze me in slow-motion zag vallen en in een vloeiende beweging weer overeind komen.
Opleiding tai chi zwaard
Ik begon opnieuw met tai chi zwaard. Wijzer geworden pakte ik de training anders aan. De training werd in weekenden gegeven en dat was meestal te veel voor mij. Als ik na de eerste dag erg moe was, mijn concentratie verslechterde en/of ik pijn had, dan ging ik niet naar de tweede dag. Ik had thuis een filmpje van de serie van tai chi-bewegingen zwaard, de vorm. Ik bekeek dit in de ochtend nadat ik wakker was geworden en in de avond voor het slapen gaan. Elke dag trainde ik een half uur. Shen Zhengyu, mijn trainer van het Buqi-instituut, herhaalde gelukkig altijd weer wat het vorige weekend gedaan was. Zó maakte ik me tai chi zwaard eigen. Inmiddels is het zwaard een natuurlijk verlengstuk van mij geworden.
Het leven is geen gevecht
Wie me met zwaard ziet, reageert
Om tai chi zwaard te beoefenen, heb je ruimte nodig. Ik ga daarom altijd naar buiten op een parkeerplaats in de buurt. Ik heb bij de omringende huizen een kaartje in de bus gedaan, zodat de buurtbewoners niet zouden schrikken. De reactie van mensen die voorbij komen, is zeer wisselend, maar gereageerd wordt er.
Iedereen moet tai chi zwaard leren
De mooiste reactie was van een man die ongetwijfeld de oorlog heeft meegemaakt. Hij zei tot mijn verbazing ‘iedereen zou dit moeten leren’. Ik vroeg hem naar de reden hiervoor. Hij antwoordde ‘als je dit goed beheerst, dan hoef je niet meer te vechten. Je kunt dan meningsverschillen ook anders oplossen’.
Innerlijk in balans
Het is waar wat hij zei en één van de zaken die voor mij het moeilijkst te leren is. Ophouden met vechten, niet letterlijk, maar het dagelijks leven niet als een duel te zien. Ook daar helpt tai chi met zwaard me bij. Als ik heerlijk buiten een half uur geconcentreerd bezig ben, is mijn geest wijds en ruim. Ik ben minder gemakkelijk uit mijn evenwicht te brengen en kom niet snel in de vecht-modus. Nieuwe ideeën stromen binnen.
Zwaard, mijn vriend
Zwaard is voor mij een vriend geworden. Elke gemoedstoestand kan ik met mijn zwaard tot expressie brengen. Neem ik de tijd, dan ervaar ik dat het zwaard me antwoordt. Mijn gemoed is na de training verinnerlijkt en veranderd.